Schuldencrisis in de eurozone

Inhoud

• Oorzaken
• De oplossing
• Beïnvloedt het Verdrag
• Gevolgen
• Hoe de crisis had kunnen aflopen
• Wat er op het spel stond

Volgens de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling was de schuldencrisis in de eurozone in 2011 de grootste dreiging ter wereld, en in 2012 werd het alleen maar erger. De crisis begon in 2009 toen de wereld voor het eerst besefte dat Griekenland zijn schuld niet kon aflossen. . In drie jaar tijd escaleerde het tot het potentieel voor wanbetaling van staatsschulden door Portugal, Italië, Ierland en Spanje. De Europese Unie, geleid door Duitsland en Frankrijk, had moeite om deze leden te steunen. Ze startten reddingsoperaties van de Europese Centrale Bank (ECB) en het Internationaal Monetair Fonds, maar deze maatregelen weerhielden velen er niet van de levensvatbaarheid van de euro zelf in twijfel te trekken.

Nadat president Trump in augustus 2018 had gedreigd met dubbele tarieven op de invoer van aluminium en staal uit Turkije, daalde de waarde van de Turkse lira tot een record dieptepunt ten opzichte van de Amerikaanse dollar, waardoor de vrees dat de slechte gezondheid van de Turkse economie een nieuwe crisis in de eurozone Veel Europese banken hebben belangen in Turkse kredietverstrekkers of verstrekten leningen aan Turkse bedrijven. Naarmate de lira keldert, wordt het minder waarschijnlijk dat deze leners het zich kunnen veroorloven om deze leningen terug te betalen. De wanbetalingen kunnen ernstige gevolgen hebben voor de Europese economie.

Oorzaken

Ten eerste waren er geen sancties voor landen die de schuld / bbp-verhoudingen schonden die zijn vastgesteld in de Maastricht-criteria van de EU. hebben hun eigen huis op orde. Er zaten geen tanden in sancties behalve uitzetting uit de eurozone, een harde straf die de macht van de euro zelf zou verzwakken. De EU wilde de macht van de euro versterken.

Ten tweede profiteerden de landen van de eurozone van de macht van de euro. Ze genoten van de lage rente en het toegenomen investeringskapitaal. Het grootste deel van deze kapitaalstroom kwam van Duitsland en Frankrijk naar de zuidelijke landen, en deze toegenomen liquiditeit verhoogde de lonen en prijzen, waardoor hun export minder concurrerend werd. Landen die de euro gebruiken, kunnen niet doen wat de meeste landen doen om de inflatie af te koelen: de rente verhogen of minder valuta drukken. Tijdens de recessie daalden de belastinginkomsten, maar stegen de overheidsuitgaven om werkloosheid en andere uitkeringen te betalen.

Ten derde vertraagden bezuinigingsmaatregelen de economische groei door te restrictief te zijn. Ze verhoogden de werkloosheid, verminderden de consumentenuitgaven en verminderden het kapitaal dat nodig was voor leningen. De Griekse kiezers waren de recessie beu en legden de Griekse regering neer door een gelijk aantal stemmen te geven aan de Syriza-partij "geen bezuinigingen". In plaats van uit de eurozone te stappen, werkte de nieuwe regering om door te gaan met bezuinigingen Op de lange termijn zullen bezuinigingsmaatregelen de Griekse schuldencrisis verlichten.

De oplossing

In mei 2012 ontwikkelde de Duitse bondskanselier Angela Merkel een 7-puntenplan, dat indruiste tegen het voorstel van de nieuwgekozen Franse president Francois Hollande om euro-obligaties te creëren. Ook wilde hij bezuinigingsmaatregelen terugschroeven en meer economische stimulansen creëren. Merkels plan zou:

1. Start snelstartprogramma's om het opstarten van bedrijven te helpen
2. Versoepeling van de bescherming tegen onrechtmatig ontslag
3. Introduceer "minibanen" met lagere belastingen
4. Combineer leerlingplaatsen met beroepsonderwijs gericht op jeugdwerkloosheid
5. Creëer speciale fondsen en belastingvoordelen om staatsbedrijven te privatiseren
6. Richt speciale economische zones in zoals die in China
7. Investeer in hernieuwbare energie

Merkel ontdekte dat dit werkte om Oost-Duitsland te integreren, en zag hoe bezuinigingsmaatregelen het concurrentievermogen van de hele eurozone konden versterken. Het 7-puntenplan volgde op een intergouvernementeel verdrag dat op 9 december 2011 werd goedgekeurd, waarbij de EU-leiders overeenkwamen om een ​​fiscale eenheid te creëren die parallel loopt aan de monetaire unie die al bestaat.

Beïnvloedt het Verdrag

Het verdrag deed drie dingen. Ten eerste heeft het de budgettaire beperkingen van het Verdrag van Maastricht afgedwongen. Ten tweede stelde het kredietverstrekkers gerust dat de EU achter de staatsschuld van haar leden zou staan. Ten derde stelde het de EU in staat als een meer geïntegreerde eenheid op te treden. Concreet zou het verdrag vijf wijzigingen creëren:

1. De lidstaten van de eurozone zouden wettelijk wat budgettaire macht geven aan gecentraliseerde EU-controle.
2. Leden die de tekortquote van 3% overschreden, zouden financiële sancties opgelegd krijgen, en plannen om staatsschulden uit te geven, moeten van tevoren worden gemeld.
3. De Europese faciliteit voor financiële stabiliteit werd vervangen door een permanent reddingsfonds. Het Europees stabiliteitsmechanisme werd in juli 2012 van kracht en het permanente fonds verzekerde kredietverstrekkers dat de EU achter haar leden zou staan, waardoor het risico op wanbetaling werd verkleind.
4. Door de stemregels in het ESM zouden noodbesluiten kunnen worden genomen met een gekwalificeerde meerderheid van 85%, waardoor de EU sneller kan handelen.
5. De eurolanden zouden nog eens 200 miljard euro aan het IMF lenen van hun centrale banken.

Dit volgde op een reddingsplan in mei 2010, waarbij de EU-leiders en het Internationaal Monetair Fonds 720 miljard euro (ongeveer $ 920 miljard) beloofden om te voorkomen dat de schuldencrisis opnieuw een flashcrash in Wall Street zou veroorzaken. naar een laagste punt in 14 maanden ten opzichte van de dollar.

De Libor steeg toen banken in paniek raakten, zoals in 2008. Alleen deze keer vermeden banken elkaars giftige Griekse schuld in plaats van door hypotheek gedekte effecten.

Gevolgen

Ten eerste hebben het Verenigd Koninkrijk en verschillende andere EU-landen die geen deel uitmaken van de eurozone zich verzet tegen het verdrag van Merkel. Ze waren bang dat het verdrag zou leiden tot een "two-tier" EU. Landen in de eurozone zouden preferentiële verdragen kunnen sluiten voor alleen hun leden en EU-landen uitsluiten die de euro niet hebben.

Ten tweede moeten de landen van de eurozone akkoord gaan met bezuinigingen op de uitgaven, wat hun economische groei zou kunnen vertragen, net als in Griekenland. Deze bezuinigingsmaatregelen waren politiek niet populair. Kiezers zouden nieuwe leiders kunnen binnenhalen die de eurozone of de EU zelf zouden kunnen verlaten.

Ten derde is er een nieuwe vorm van financiering, de euro-obligatie, beschikbaar gekomen. Het ESM wordt gefinancierd door 700 miljard euro aan euro-obligaties, en deze worden volledig gegarandeerd door de landen van de eurozone.Net als US Treasurys zouden deze obligaties kunnen worden gekocht en verkocht op een secundaire markt. Door te concurreren met Treasurys kunnen de euro-obligaties leiden tot hogere rentetarieven in de VS.

Hoe de crisis had kunnen aflopen

Als die landen in gebreke waren gebleven, zou het erger zijn geweest dan de financiële crisis van 2008. Banken, de belangrijkste houders van staatsschulden, zouden enorme verliezen lijden en kleinere zouden zijn ingestort. In paniek hadden ze hun leningen aan elkaar teruggeschroefd, en de Libor-rente zou omhoogschieten zoals in 2008.

De ECB had veel staatsschulden; wanbetaling zou haar toekomst in gevaar hebben gebracht en het voortbestaan ​​van de EU zelf in gevaar hebben gebracht, aangezien ongecontroleerde staatsschuld zou kunnen leiden tot een recessie of een wereldwijde depressie. Het had erger kunnen zijn dan de staatsschuldencrisis van 1998. Toen Rusland failliet ging, deden andere landen met opkomende markten dat ook, maar ontwikkelde markten niet. Dit keer waren het niet de opkomende markten, maar de ontwikkelde markten die het risico liepen in gebreke te blijven. Duitsland, Frankrijk en de VS, de belangrijkste financiers van het IMF, hebben zelf een hoge schuldenlast. Er zou weinig politieke zin zijn om die schuld te verhogen om de benodigde massale reddingsoperaties te financieren.

Wat er op het spel stond

Schuldbeoordelaars zoals Standard & Poor's en Moody's wilden dat de ECB de schulden van alle leden van de eurozone ophaalde en waarborgde, maar Duitsland, de EU-leider, verzette zich zonder enige zekerheid tegen een dergelijke stap. Het verplichtte de schuldenlanden om de bezuinigingsmaatregelen te nemen die nodig waren om zetten hun fiscale huizen op orde. Beleggers waren bang dat bezuinigingsmaatregelen een economisch herstel alleen maar zouden vertragen, en debiteurlanden hebben die groei nodig om hun schulden terug te betalen. De bezuinigingsmaatregelen zijn op lange termijn nodig, maar op korte termijn schadelijk.